Epistaxis

Mike Avenue said...

Paghingi ng Tawad

Isang taos pusong pasasalamat din sa iyo at sa lahat.

Mike Avenue

The link above is Mike Avenue's sorry comment about the Tsokolate. The Thoughtskoto family are human and sinners too, and forgive others as God forgives us all.

I’d like to thank those who responded and posted their entries. There is no gray decisions here. It’s either black or white. There is no "in between" – only "for or against." We must draw the line in what is responsible and tolerable, and insensitive in mainstream blogging and we cannot keep going through offending us and as if we 'll just keep our tempers down after the insults some hurled at the OFWs.

We have seen a coward hide his identity and bash a community. I have read and heard the OFW bloggers who come out into open and with courage - openly stand for their belief and convictions and expressed their disappointments.

Sabi nga ng isa kong kaibigan, "If he has a right to use the blog as a platform to insult and degrade the OFW's, then we have a moral obligation to speak as protected in every norms, through the so called "Right to Reply" through the same platform. If he can violate the the OFWs in the name of "freedom of expression", we will unite ourselves and with one voice we'll make sure our declaration be heard in the name of freedom of expression. "

Sa publiko inihayag, kaya sa publiko rin sumambulat. Wala akong balak sumikat, lalo na sa paraang biglang angat ngunit pabulusok ang bagsak, at malakas ang lagapak. Kahit anong liit ng daga, o mga daga, kung gamilyon sila sa dami, tigok pa rin kahit gaano kalaki o katalino ng pusakal. Pusang nangangalkal at humahalungkat ng basura pagkat hirap, hikahos, at puno ng pait, saklap at kabiguan sa buhay.

Hindi ito between skilled at professional o matatalinong OFW laban sa dating bangag sa kanto. Ito'y prinsipyo at paninindigan laban sa opinyon na may halong pangiinsulto at kabastusan.

Ang Thoughtskoto ay pamilyang simple at nagsusumikap mabuhay ng marangal at matiwasay. Hindi nang-aapi, ngunit di rin paaapi.

Nakausap ko ang isang OFW na nanay, domestic helper sa Riyadh, umiiyak, tumakas daw sa among malupit. Nagtitiis maging yaya sa kasalukuyan upang makaipon ng pambili ng visa, makabalik dito sa Saudi, kumita ng marangal, mapag-aral ang mga anak. Ito'y ayon sa kanyang salaysay.

Nakausap ko ang isang nanay na DH sa Amman, Jordan, narinig ko ang iyak sa celpon ng malakas na parang nilalapirot ang puso mo, halos di makapagsalita sa takot at sakit na nararamdaman dahil binubugbog daw siya ng mga dayuhang amo. Hindi siya bayani, martir siya alang alang sa kanyang anak.

Nakausap ko ang isang driver sa Dubai na nagbayad ng ilang libong piso para makarating sa ibang bansa ngunit nabiktima ng scam at illegal recruiter at ngayon ay tinutulungan ng ibang Pinoy na OFW upang makahanap ng trabaho doon.

Ang may karapatang magsabi kong ano ang buhay OFW ay yung mga nakasubok na maging isang ganito, hindi dakdak ng dakdak, with flowery words and liniment oil, (lolz!) pero baka di nga nakapunta ng GAMCA o kung nakapunta man dun baka bumagsak dahil sa sakit na HEPA or may trace ng droga.

Kagagaling lang namin ni Mrs. Thoughtskoto sa groceri, kumain kami sa Mcdonalds, walong crew, dalawang Indian, limang Filipino, isang manager na Pinoy na nagtanong "Sir, anong order natin?"

Pumunta kami ng Sparky's isang palaruan ng mga bata sa loob ng mall, kami lang yata ang Filipinong pamilya na nandun, pero nakita ko at nakausap ng misis ko ang maraming pinay na yaya na galing Mindanao, Cebu, Iloilo at Nueva Ecija. Maaamoy mong Victoria's Secret ang mga pabango ng mga yayang ito.

Nag-ikot kami sa Carrefour, isang malaking groceri store sa loob ng mall, at dun makikita mo ang mga Filipinong promo at merchandiser, matatatas mag-Arabic, trying to explain things sa mga mamimimiling arabyano. Masaya, magagaling at confident, pero pagkauwi ng villa, andun ang lungkot at lumbay.

These and the millions of OFW men and women are brave, who have seen more, felt more, and fought more, unlike others who cry like a baby and bashed the rest of us over a little thing, “insert the title of the blog entry HERE”. ( Hehe, kanino ko ba nakuha yang ganyang style? Sa chatting yata.)

Ofw's in UAE with Ambassador Seneres

Nakakasalamuha ko sila, nakakausap, at nakikita and I admire them. That's the reason kung bakit naisipan kong magkaroon ng mga organisasyong magbibigay excitement sa mundo ng blogging para maraming OFW na Pinoy ang magblog, makapagbigay inspirasyon sa mga nagbabasa, at magkaroon ng kaunting libangan at kasiyahan.

OFW’s are reminders of RESILIENCE, HARD WORK, and yes HUMILITY in the kind of WORK they do. Don’t blame the OFW’s for what you are.

You are what and who you are because of your own choice.

Blame yourself!

You’ve done nothing.

We’ve done a few but significant things.

If not for our country,

For our family.

Thanks Jigs for the title.

©2009 THOUGHTSKOTO